მჯერა, გავუძლებ ამ განსაცდელსაც

და ბეწვის ხიდზე კიდევ გავიარ,

გარეთ წვიმისგან თმაგაწუწული

მაგნოლიები თეთრად ყვავიან.

დაიზლაზნება კატა ოთახში,

ნაბავს ჭრელ თვალებს და იზმორება,

მძიმეა, როცა წევხარ მარტოკა

და ფანჯრის მიღმა მიდის ცხოვრება.

ვიცი, რომ უკვე არ დაინგრევა

ძველ შეცდომათა მკვიდრი კედელი,

ალბათ ბევრ რამეს, რომ განმეორდეს,

სულ სხვანაირად გავაკეთებდი,

ავიცილებდი ჭორებს, რომლებიც,

გულში მხვდებოდნენ, როგორც ტყვიები,

მაგრამ ღალატს და პირმოთნეობას

კვლავაც არავის ვაპატიებდი.

ვიცი, რომ მალე წვიმაც გადიღებს,

და სული კვლავ მზით დაიტბორება,

ჯერ კი მარტოკა ვწევარ ოთახში

და ფანჯრის მიღმა მიდის ცხოვრება.