რა სიმშვიდეა, ქალბატონო, რა სიმშვიდეა,

ნიავმა წყნარად გადაფურცლა ძველი რვეული,

თითქოს შებრუნდა დრო და წლები უკან მიდიან,

მოგონებები მოფრინავენ სიზმარეული.

მოლისფერ ტბაში გამოცურდნენ თეთრი გედები

და დაიწინწკლა ზეცის სარკე სისხლის მარჯნებით,

მაშინ უფლისწულს და დეოფლის გვირგვინს ეძებდით

და მოკვდავთაგან ვეღარავის ვეღარ ამჩნევდით.

ის თქვენს ქუჩაზე დადიოდა სახით მწუხარით

და თოვლში მდგარი მხოლოდ თქვენზე ფიქრში თბებოდა,

სულ ერთი სიტყვა, სიტყვა მაინც რად არ უთხარით,

გეთქვათ და თუნდაც ჯოჯოხეთში წამოგყვებოდათ.

ო, რატომ მისი გულის ფეთქვა არ მოისმინეთ,

რად არ იხილეთ მშვენიერი მხარე - ლამანჩა,

სადაც ცხოვრობდა და ებრძოდა ქარის წისქვილებს

და არაფერი ლექსის გარდა სხვა არ გააჩნდა,

კი იყო, იყო დიდი ხნის წინ ეს ყველაფერი,

მაგრამ წარსული გრიგალებმა თოვლში დამარხეს,

ნუთუ თქვენ ტირით, ქალბატონო, არა, ცრემლები

სულ არ შეშვენის თქვენს ღირსებას და სიამაყეს.

ახლა დაგნათით მილეული მთვარე თითბერის,

გობელენებზე მოიწყინეს თეთრამ ვარდებმა,

მთელი სამყარო იაფარება თოვლის ფიფქებით,

არც თქვენ და არც მას აღარავინ შეგიყვარდებათ.

ხომ არ შეგცივდათ, ქალბატონო, ხომ არ შეგცივდათ,

წინ ჯერ გზა გელით იქით, სადაც ზეცის კიდეა,

ჩამოდის თოვლი განუწყვეტლივ ბარდნის ზეციდან,

ჩამოდის თოვლი, იბინდება და სიმშვიდეა.