მშიერმა და დაფლეთილმა

დიდხანს, დიდხანს იწანწალა.

წარეკვეთა სასოება,

მოიქანცა,

მოიღალა

და იმ ღამეს,

იმ ყინვაში

გაითოშა,

გარდიცვალა...

ეჰ, ვინ უწყის,

იმ საბრალომ,

თუ რამდენ ხანს იქვითინა;

ან სასტიკმა

ზამთრის სუსხმა

რა სიმწარე აგრძნობინა...

ეს შენ იცი

მხოლოდ, ქუჩავ,

შენ იყავი

მისი ბინა,

ის ტანჯული,

წამებული

შენს ცივ გულზე გაიყინა

და უცრემლოდ,

უპატრონოდ

საუკუნოდ მიიძინა...