შემოღამდება და ვარსკვლავები

ცაზე კენტ-კენტად აენთებიან,

ჩაეძინება დამაშვრალ სოფელს,

ურმულის ხმებიც

შორს მისწყდებიან;

მხოლოდ ფიქრები,

ჩემი ფიქრები,

არ დაცხრებიან,

არ დადგებიან:

მესტუმრებიან შუაღამისას,

გამაღვიძებენ,

ამეშლებიან,

წამომაგდებენ სახეტიალოდ,

თან მხლებლებივით გამომყვებიან,

დამატარებენ ტანჯულთა უბნებს,

დამაღონებენ,

დაღონდებიან,

დამძიმდებიან

ხალხის ცრემლებით,

დაიღლებიან,

დაოსდებიან,

მომაცილებენ ჩემს ყრუ ოთახში

და ჩემთან ერთად ატირდებიან...