|
ახ, რა კარგია, რა უტკბილესი ბავშვობის დროის რვეულთა გაშლა: ენის ტიკტიკი, დედის ალერსი, სოფელი, რთველი, აკიდოს ასხვლა. ნავარდი მინდვრად, ჩილიკა ჯოხი, შურდული, სტვირი, ჩემებრ პატარა ჭრელჭრელი ლიტრა და ხევში წყაროს ხმა გასაკვირი. კორდი, ტყე-ველი, შემკული ფერად ყვავილთა სერით; ცელქი, ჯიუტი, მუხლმოუღლელი ვიყავ გართული პეპლების ჭერით. წვიმაში რბენა შიშველ ფეხებით და ჯოხის ცხენით, გომბორის მთების ელვათა ფრენას და მეხთა გრუხუნს ვხვდებოდი ლხენით. როცა პატარა ვეზიდებოდი გუდურა შეშას, ბევრჯერ ყირაზე გადამატარე და მაფართხალე ტალღების ქვეშა. დედიკო შემომეგება და ვაჟკაცივით მოვჰყევი ხვნეშას, გამეზარდეო, - დამიწყო ქება, - და სიბერის ჟამს მყავდე ნუგეშად. რა დიდი სიხარულია, განვლილ ბავშვობას რომ არა ჰკარგავ, გულში ისევ ის გაზაფხულია, რადგან ბავშვობაც გაზაფხულსა ჰგავს. |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • გიორგი ქუჩიშვილის პოეზია |
