ღმერთო, მაპატიე უმიზნო ცხოვრება!

ღმერთო, მაპატიე პოეტობის სურვილი.

დღეს ჩემი ოცნება შენ გემათხოვრება

სუსხიან უცრემლო ქვითინით დაბურვილი.

უვიცს და უბედურს მე დიდხანს მეგონა -

საჭიროა დიდება, ბრწყინვალე სახელი,

ახლა ჩემი სული ლოცვას ჩაეკონა,

მფარველ ანგელოსის მომესმა ძახილი.

შენ, სულო, ღმერთისკენ მუდამ მიდიოდი.

ქვეყანა ცოდვიანი, უცნობი გაშინებს.

შევქცქერი მსოფლიოს, როგორც იდიოტი,

ირიბი სამყარო მთლად გადამაშენებს.

თუ ვერ მოვახერხე, მაინც ხომ მწყუროდა, 

მაინც ხომ მინდოდა ქრისტეს სიყვარული, 

მაგრამ მაწვალებდა სარკის ფუღუროდან 

ვიწრო ყელსახვევით აჩრდილი ფარული.

თუმცა მე პოეტად თავი გავასაღე,

თუმცა გამოვკვეთე თრთოლვა იქითური,

არ იყო ჩემს ყოფაში სიმართლის ნასახი,

მეხალისებოდა ცხოვრება ბითური.

ვიყავი უკმეხი, როგორც რაძივილი.

და ახლა ვათავებ ისევ მონანებით,

მიიღე, უფალო, ჩემი ლოცვის ტკივილი,

გამაბედნიერე შენივე ზმანებით.