ჩემი ოთახი თეატრია - ყრუ, მარადისი

მე ამ თეატრის უხერხული ვარ მსახიობი.

ფარდების იქით მელანდება ცა - პარადიზი,

მაგრამ სცენაზე ვიტანჯები, როგორც იობი.

ო, როგორ მინდა დავინახო ხარბი პარტერი!

ვინ ასწევს ფარდას, ანგელოსი თუ მორიალი?

როგორც რაინდი მობრძანდება ბრწყინვალე მტერი,

რომ დაამსხვრიოს ჩემი ბინა - ესკურიალი.

მადონა მუფტით, აბანოზის შავი კედელი,

ბრუნავს ოთახი ალანძული და ნესტიანი.

ვუცქერი ფარდას - ნაღვლიანი, კარჩაკეტილი,

და ველი ისრებს, ვით ფარული სებასტიანე.

გრძელი მიზრაფით მე გავაპე ფარდა ზვიადი,

ოქროს ტრირერმა აელვარდა კვამლის ხაზებით,

შევარდენივით შემოიჭრა დღის განთიადი

და შორით მოსჩანს ქარავანი ქანდირბაზებით.

მზე, როგორც ვეფხვი, დაასვენეს ჩემს ყრუ ბინაში,

ჩემი ოთახის - ბალდახინის შეწყდა ტირილი.

მე დავიჩოქე წვერშეღებილ შახის წინაშე

და როგორც სარკე დაილეწა ესკურიალი.