ჩვენ შარაბანით მივქროდით გზაზე.

ვამბობდი: კვდება გული უდამოდ.

თქვენ ჩემს დღიურში ჩასწერეთ ასე:

მცივა! მშვიდობით, ო, სამუდამოდ!

დამასაჩუქრე ტყის კავალერი

ლურჯ პეიზაჟით ცივი თვალების.

ახლა მაწვალებს სივრცე ქალური

და შემოხვედრა ყრუ ვაგზალების.

სად არის ფრთები, რომ ავცდე ბორკილს...

ქება ეროსებს, ღმერთებს ფრთიანებს.

რა ეშველება ამ "მაქსიმ გორკის" -

ყველას მაშორებს და მაგვიანებს.

ვხედავ ციფერბლატს: საათის შვიდზე

ჩვენ მიგველოდა პატარა ხიდი.

გადავდგებოდით გაფრენილ ხიდზე

და გვიტაცებდა შორს მაინ რიდი.

სასახლე, ბაღი და ტყე შერევის,

დაღუპულ პრინცის მოჩვენებები.

თქვენ დედოფალი ორანჟერეის -

პანის ყვავილებს კრეფდით ვნებებით.

ზმანებაშია ეს ყველაფერი...

ახლა ვაგზლები მაწვალებს გრძელი,

და მენატრება ჭლექით ნაფერი -

შეყვარებული ქალწულის ხელი!