მე მუდამ მახსოვს ძვირფასი ჩიბისს,

ლამაზი ძაღლი, ქრისტეს თვალებით.

როგორც ქალწული ამირეჯიბის,

ის იყო სავსე იდუმალებით.

ნახა ოდესმე თავის ინფანტა,

ვით ქალბატონი გვიგვინოსანი.

როს მოჩვენება მთლად გაიფანტა,

დაეპატრონა ჩიბისს მგოსანი.

იწყო ქუჩაში მან ხეტიალი,

როს კვლავ ენახა ქალის ჩვენება.

მაგრამ ავია ბედის ტრიალი

და ტრამვაების გამოჭენება.

აგონდებოდა თეთრი დიანა,

სარკის უფსკრული, ტყე, ნადირობა,

მაგრამ ასულმა დაიგვიანა,

არ შეასრულა ძველი პირობა.

ლოდინის ცეცხლით იგი იწოდა,

ინფანტისაგან მუდამ ხმობილი.

იყო ქარული და ვინ იცოდა,

თუ გადასრესდა ავტომობილი.

აღარ მობრძანდა მისი ინფანტა,

როგორც ასული ამირეჯიბის.

სასახლის ნისლი არ გაიფანტა

და ყანწელები გლოვობენ ჩიბისს.