არის ვერაზე ჩემ ბინასთან საეჭვო კიბე.

დაგვიანებით თავის ფანდებს თუ გამაკარა.

მოვიდა ღამე, ვარსკვლავებით აივსო ჯიბე,

უნდა ჯიბგირებს ეთამაშოს ჩუმი ბაქარა.

სჩანს დედოფალი და შლეიფი მისი გვიანი

მოაქვს ლეოპარდს, რომ ჩვეული წესი არიოს.

სნეული მთვარე, ვით მიზრაფი შლეიფიანი

დაეძებს სკრიპკას - გაპარებულ სტრადივარიუსს.

მოულოდნელად თვით ქუჩაში ამოვა მტკვარი.

ფრთებდამტვრეული ანგელოსი კიბეზე მორბის,

მას თავისმკვლელი საგანელი აწოდებს მორფის.

და საფლავისკენ გაიტაცებს ორივეს ქარი.

ყველა ოქროებს მოიგებენ ცრუ ჯიბგირები

და მაღალ მტკვარში გადისვრიან ღამეს ცარიელს.

მელოტ აპაშებს გაისტუმრებს კიბე ირიბი -

ელის მტკვარიდან ლიუდოვიკს - პრინც ბავარიელს.

სდგას კიბის თავზე სევდიანი, ცრუ სახჩობელა,

უცდის პოეტებს მოთმინებით, როგორც გადია.

ყორანი მოსჩანს საიქიოს მახარობელად,

თავისმკვლელები ყირამალას სწრაფ გადადიან.