მეც ვყოფილვარ მთაწმინდაზე

საღამოს ჟამს, ბინდში,

და მინახავს შავი ლანდი

მარტოდ მოარული,

შენი ჩანგის მკვნესარ ხმაზე

მეც წავსულვარ ფიქრში

და ამშლია მძიმე დარდი,

დამღადრია გული.

მეც მინახავს, ვით აჩრდილი,

მოწყენილი არე,

თავს რომ ნისლი ეხვეოდა,

გლოვის ზეწრად შლილი,

ვერცხლის თმებად გადმოყრილი

დაჰყურებდა მთვარე,

ბუჩქიც კი არ ირხეოდა,

იდგა თავდახრილი.

და უგრძვნია ობოლ სულსა

მარტოობა მწარე,

ფრთამალ „მერნით“ გავფრენილვარ

საძიებლად „ბედის“,

მაგრამ სატრფოს შეჯაჭვულსა,

ცრემლი რომ სდის ცხარე,

ვერ ვწდომივარ და სიმღერა

მითქვამს დაჭრილ გედის!